Dag 15: Terug naar het vaste land.

Vandaag stond het zuidelijk gedeelte van de Lofoten op het programma met een overtocht naar het Noorse vaste land. Harrie wilde vroeg bij de veerboot zijn om maar zeker te weten dat we mee konden. De helft van de plaatsen was namelijk gereserveerd. Dus op tijd weg om ook nog wat van de Lofoten te kunnen zien.
Onze 1e stop was in een klein plaatsje genaamd Gravdal, waar we een bezoek hebben gebracht aan een Noorse houten kerk. Erg mooi, vooral het houtsnijwerk in de kerk was prachtig. Na een moment van bezinning tijdens het aansteken van een kaarsje zijn we vol goede moed op weg gegaan richting Moskenes, vanwaar de veerboot zou gaan.
Bij Nusfjord zijn we even gestopt om een museumpje met vissershuisjes op houten palen te bezoeken, maar omdat Harrie erg ongeduldig was vanwege de veerboot hebben we als 'echte' Hollanders een paar foto's gemaakt en zijn daarna weer weggegaan, dat was tenminste gratis!
Rond 12.45 uur arriveerden we bij de veerboot van Moskenes, die om 14.00 uur zou vertrekken. Ruim op tijd, dachten wij, maar helaas stonden alle wachtrijen al vol. Na wat navragen bleek inderdaad de veerboot vol te zijn. Na wat gemopper, gebrom en lichtelijk schelden gauw overgegaan op plan B. Weer 150 km terugrijden en daar een andere veerboot nemen van 16.00 uur. In de hoop dat deze niet vol zou zijn. Hoe kwamen we anders aan de overkant? Omrijden was eigenlijk geen optie, omdat dit meer dan 6 uur omrijden zou zijn. Harrie had de maatschappij nog gebeld om te reserveren, maar dat kon alleen de dag voor afvaart. Op goed geluk dan maar die 150 km rijden, over alle slingerweggetjes van de Lofoten. Zie het maar als de Tour de France tijdens een bergetappe, maar in plaats van een ravijn, de Noorse zee langs de kant van de weg.... Na deze 150 zenuwslopende kilometers aangekomen in Svolvaer. Er waren al bijna twee wachtrijen vol bij de veerboot, maar er waren acht rijen beschikbaar voor niet gereserveerde plaatsen. Dat zat dus wel snor.... dachten wij.....
De mannen van de kaartjes gingen langs de auto's. Begonnen ze ineens te seinen naar de boot hoeveel auto's er nog bij konden. Het zal toch niet..... Om een thrillerverhaal wat korter te maken: we waren precies de laatste auto die aan boord mocht. Na ons pastte er alleen nog een zijspanmotor in het hoekje! Het kaarsje in de kerk heeft dus geholpen, al wisten we in de kerk niet waar het goed voor zou zijn. Een engeltje op de lat, of liever gezegd, op de laadklep!
De boot deed er twee uur over om naar een gehucht te varen waar Ter Heijde aan Zee een metropool bij lijkt. Al met al was het al zes uur en wilden we toch wat eten. Waarom niet op de boot gegeten? De meiden vonden dat niet nodig, we komen heus wel wat tegen onderweg. Ik kwam er alleen wel achter dat het nog drie uur rijden zou zijn, zonder tussenstop. Dan is er vast wel een snackbar of McDonalds onderweg, dachten we met goede moed. Helaas voor ons zit er geen McDonalds boven de poolcirkel en die poolcirkel gaan we morgen pas weer over. En ook snackbarretjes zijn zeldzaam in Noorwegen. De eerste die we tegenkwamen zat naast ons hotel......
De hamburger smaakte heerlijk! Na een lange dag ploften we op bed en vielen heerlijk in slaap.