Ringkøbingfjord

Een aantal geocachers uit Duitsland organiseren een event op het strand vandaag. We besloten om een rondje Ringkøbingfjord te doen. Eigenlijk is het geen echte fjord, maar een lagune. Zo’n 30 km lang en maar een paar kilometer breed. Een soort binnenmeer met maar een smalle duinenrand en dan alweer de Noordzee aan de andere kant. Ik wilde graag langs het water rijden aan de oostkant, maar dat bleken eigenlijk alleen maar grindpaden of fietspaden te zijn. Jammer. Gelukkig waren er geocaches genoeg in de kleine dorpjes en stadjes die langs het fjord liggen.
We kwamen onder andere een vuurtoren tegen die begin 1900 geplaatst is omdat Noorwegen na een scheepsramp voor de Deense kust een extra vuurtoren eiste. Er was een leuke speeltuin bij en ondertussen kon ik de antwoorden van de earthcache ter plekke opzoeken. De vuurtoren mocht je ook op, maar dat zou teveel treden voor onze kleine Pollewop zijn. Anders had ik het uitzicht wel willen zien.
Vervolgens zijn we naar het event gegaan. De parkeerplaats was nog bijna een kilometer van de verzamelplaats vandaan, dus dat werd nog wat. Yenthe wil namelijk ieder steentje onderzoeken, maar is ondertussen bang om natte voeten te krijgen. De wind was redelijk stevig zo af en toe en dat vond ze ook niet leuk. Gelukkig hadden we een emmertje en schepje mee en ze vermaakte zich opperbest toen we eenmaal op de verzamelplaats waren. Ik heb gezellig zitten kletsen met een Duitse geocacher die een kleintje van bijna een jaar had. Ze vroeg of het cachen veranderd was sinds we Yenthe hadden. Ja, nogal, maar je gaat andere caches waarderen. Ze kwamen uit Bremen en gingen andere jaren naar Terschelling op vakantie.
Chantal had ondertussen met alle andere cachers contact. Veel Duitsers, maar ook Denen en een ander stel uit Nederland (de Veluwecachers). We zijn uiteindelijk door een Deense cacher uitgenodigd om later deze week langs te komen voor een kop koffie en een aantal mooie caches bij haar in de buurt. Wie weet maken we er gebruik van.
Op de weg terug naar de auto wilde Yenthe om de vijf meter een tekening maken in het zand met een takje. Het duurde dus een eeuwigheid voordat we weer terug waren bij de auto. Onderweg begon ze de Dikkie Dik liedjes (ja ja, die staat nog steeds op helaas) zachtjes mee te zingen. Met zo’n heel lief zacht fluisterstemmetje. Chantal heeft het gefilmd. Geweldig.
Vlakbij het huisje lagen nog een aantal caches. Chantal dook daar de bosjes in met een Deense man! Hij was speciaal achter ons aan gereden, omdat we een TB op onze achterruit hebben, maar hij kon de code niet lezen. Hij hielp wel even met het zoeken naar de cache, omdat hij toch uit de buurt kwam. Zo ontmoet je nog eens iemand!
Vanavond onder de douche begon Yenthe weer te zingen: “Pauw Pauw wat doe je nou.” Lief!