Dag 11: Regen en mist...

De titel zegt eigenlijk alles en dat niet alleen in letterlijke, maar ook in figuurlijke zin. Het weer was grijs, regenachtig en op hoogte behoorlijk mistig en Inge bleek een slijmbeursontsteking te hebben opgelopen. Vanochtend na het ontbijt zaten we dus al snel in het ziekenhuis bij de eerste hulp. Gelukkig werden we goed geholpen en Inge kreeg pijnstillers/ontstekingsremmers mee. Onderweg lagen de meiden vooral te slapen. Voor Inge logisch, die had een vrijwel slapeloze nacht achter de rug, voor Chantal is dat normale kost. Tallie slaapt normaal gesproken al bij de verkeerslichten van Westerlee....
De lage bewolking gaven de fjorden een spookachtig karakter. Even dacht ik zelfs de Tirpitz te zien, het Duitse oorlogsschip dat tijdens de tweede wereldoorlog in deze fjorden verstopt lag. De Tirpitz is echter op zee vergaan, dus het zal mijn fantasie wel geweest zijn.
Soms moesten we flink omhoog met de auto en dat ging stijl. Jammer dat er zoveel campers en bussen op de weg waren. Die zijn amper in te halen op de slingerachtige wegen en je ziet geen moer meer.... Ze zijn vaak wel zo collegiaal om in een inham het snellere verkeer voor te laten gaan.
Verder hebben we vandaag dus niet zo veel beleefd, maar het mooiste komt nog. Vlak voor Finnsnes, onze eindbestemming, wordt Tallie na pak hem beet 400 km weer eens wakker en zegt dan met een warrig hoofd: "Ik zie een eland!" Inge en ik konden dit niet geloven. Alweer Tallie die als eerste een eland ziet en wij dat beest weer missen. Dat zou al de tweede keer zijn deze vakantie! Gelukkig zag ik in een flits toen ik even omkeek (de weg was recht en er waren geen andere auto's, dus het was echt veilig) een groot achterwerk in een tuin staan. Ik kon alleen niet zien of het echt een eland was. We besloten verderop om te keren en terug te rijden. En inderdaad, het was een eland! Ze stond er nog (had geen gewei). Na opnieuw omgedraaid te zijn kwamen we weer langs diezelfde tuin. Zegt Tallie weer met haar ogen half open: "Het zijn er drie......" Weer vol ongeloof keken Inge en ik om en ja hoor, bingo! Het bleek een moeder met twee kalfjes te zijn! Zeldzaam, want volgens de farmhouder van een paar dagen geleden komen tweelingen alleen voor bij heel ervaren elandmoeders.
Dus aan het einde van de dag toch nog goed nieuws. Morgen schijnt het nog een beetje te blijven regenen, maar komend weekend gaat het veel beter worden. Dat komt goed uit voor de walvisvaart.
Morgen met de veerboot naar Andenes en dan door naar Stokmarknes.