Dag 13: Rathlin Island met vallen en opstaan

Vandaag stond Rathlin Island op het programma. Een eiland waar maar 80 mensen op wonen. We hadden de ferry gereserveerd en dat bleek geen overbodige luxe. De boot was vol. Auto’s mogen niet op het eiland komen, alleen met een vergunning is dat wel toegestaan. Dan moet je overigens minstens voor een week op het eiland blijven, anders mag het sowieso niet. Het was opnieuw prachtig weer. Lekker zonnig, beetje bewolking. De zee was helemaal glad. Aangekomen op het eiland (na ongeveer 25 minuten) zijn we naar de fietsenverhuur gelopen. Daar kregen we twee mountainbikes mee. Beide herenmodellen. Dat was niet makkelijk voor Tallie om op te stappen. De fiets moest eerst helemaal op de grond gelegd worden, dan kon ze “instappen” en de fiets weer oppakken. Bleek de weg naar het vogelkijkpunt nogal glooiend te zijn. Dat wil zeggen, een beetje Ardennen stijl, maar dan met kortere beklimmingen. Tallie vond het maar eng en durfde niet klein te schakelen. Dat betekende dus bij ieder heuveltje lopen. We werden ieder kwartier ingehaald door de plaatselijke Puffin-bus die iedereen vanaf de boot naar het vogelkijkpunt bracht. Na drie kilometer zijn we teruggegaan. Ging Tallie nog onderuit ook. Dat was tijdens een afdaling. Ik was al beneden en Tallie lag daar ineens. Ik had al helemaal Tour de France beelden voor me, want ze lag voorover met haar fiets boven op haar. Ik schrok me echt rot. Maar het bleek allemaal mee te vallen. Ze stond al bijna stil toen ze alsnog omgevallen was. Het waren dus eigenlijk wat schaafwondjes op haar hand en arm, maar de schrik zat er goed in. Tranen met tuiten dus. We hadden nog geen vogel gezien, het fietsen was erg zwaar geweest en nu ook nog vallen. Tallie zat er dus goed doorheen op dat moment. Toen ze in het havenhuis wat opgefrist was ben ik de fietsen gaan terugbrengen. Liep onderweg mijn ketting er ook nog af! Het zal allemaal niet mee. Gelukkig was er nog genoeg tijd om nog de Puffinbus te nemen naar het uitkijkpunt. De chauffeur keek vreemd op en herkende ons van onderweg. “Cycling to heavy, was it?” (Maar dan met een Iers accent, op zijn Schots uitgesproken. Een soort Fries Engels). Die chauffeur bleek een geinig figuur. Hij vertelde onderweg van alles. Zo zijn er twee kerkjes op het eiland. Een protestantse kerk en een Iers katholieke kerk. Alleen de katholieke kerk heeft een begraafplaats. “This is the only place in Ireland where you can be borne a protestant and can be buried a Catholic” (in opnieuw het onnavolgbare Engels van deze man). Het weggetje naar het uitkijkpunt werd steeds slechter en hobbeliger. We waren dus blij dat we niet verder zijn gaan fietsen. Bij het uitkijkpunt waren allemaal vrijwilligers van de Engelse Vogelbescherming. Ze wisten zelfs de namen van de vogels in het Nederlands en waren heel vriendelijk. Een vrijwilligster had en pin van een Jan van Gent. Die hadden wij in het winkeltje ook al gezocht, maar alle vogelsoorten waren volop aanwezig als pin, maar niet de Jan van Gent. Ze hielp nog een keer mee zoeken en uiteindelijk gaf ze haar pin aan Tallie. Ze kon zelf wel weer aan een nieuwe komen. Fantastisch toch? We hebben genoten van de zeekoeten (duizenden en duizenden). Hier zit de grootste kolonie van Europa. Verder zaten er ook alken en natuurlijk papagaaiduikers (puffins). Ook veel drieteenmeeuwen en Noordse Stormvogels. En als toetje kwam er een hele mooie Jan van Gent vlak voor het uitkijkpunt langs vliegen. Chantal was weer helemaal getroost. De reis naar Ierland stond best wel in het teken van de Jan van Gent kolonie bij de Skellig Islands. Dat was in het water gevallen, maar we hebben nu in twee dagen tijd tocht best wat Jan van Genten gezien, waarvan een paar van redelijk dichtbij. Terug naar de bus om naar de haven te gaan. De chauffeur ging weer vrolijk verder met zijn verhalen. Hij lokt de puffins naar zich toe met een groot masker. Hij zette het spontaan op tijdens het rijden en hij zag er ineens uit als een hele grote puffin! Daarna vertelde hij dat hij laatst een reiziger zag met een kijker gericht op de zee. Die man bleek walvissen te zien. De chauffeur geloofde daar niets van en hij zei: “That isn’t a whale boy, that’s Scotland!” Inderdaad kun je Schotland zien vanaf dit eiland. De legende gaat dat de Schotten en de Ieren ruzie hebben gehad over het bezit van Rathlin Island. St Patrick heeft alle slangen van Ierland verbannen (er leven echt geen slangen op Ierland). Men heeft toen besloten een slang uit te zetten op Rathlin Island. De slang overleefde niet lang en dus was het eiland Iers gebied. Prachtig verhaal. Onderweg naar het hotel nog maar even een ruïne meegepakt. Meer dan drie muren waren het niet meer, maar kom, er lang een geocache, dat maakt het stoppen toch wel weer de moeite waard.
Nu zitten we in Belfast. We hebben nog niet veel gezien van de stad, dat komt morgen. Wel vreemd, want vorige week is er nog een bom onschadelijk gemaakt. Zeker nu we de beelden vanuit Noorwegen zien, is dat een beetje griezelig, maar de meeste mensen in Belfast willen niets met het geweld te maken hebben. De relschoppers van twee weken terug waren nota bene niet eens uit Belfast afkomstig, maar uit Portadown. Het zijn een soort hooligans die op de rellen afkomen en ze ook organiseren. Triest dat zo’n groep ook hier de sfeer voor velen verziekt. Morgen gaan we met de hop-on-hop-off bus de stad verkennen.