Dag 6: The Ring of Kerry

De dag begon helaas met een teleurstelling. De boottocht naar de Skellig eilanden ging niet door omdat het te hard waaide. Jammer, dus geen Jan van Genten. Tallie kon haar tranen maar net aan binnen houden. Als alternatief bleef er wel de Ring of Kerry over. Dat is een tocht van zo’n 180 km langs een stukje Atlantische kust van Ierland. Daar lagen een aantal mooie uitzichtpunten op ons te wachten en nog een aantal verrassingen.
In het begin zag het er nog niet zo mooi uit. Is dit dan alles? Maar al snel kwamen we een geocache tegen. Lang leve het cachen om wat leven in de brouwerij te brengen. Deze cache voerde ons naar een brug en een beeld in een klein Iers stadje, de naam ben ik al weer kwijt. Dat beeld was een geit (bergbokje) met een kroon op zijn koppie. De traditie in dit plaatsje is dat een geit koning van de markt wordt voor drie dagen in augustus ieder jaar. Voor de cache moesten we wat getallen opschrijven die bij het beeld stonden. Vervolgens wat rekenwerk en toen kwamen we bij een brievenbus uit, maar die zat op slot. Moesten we op 47 meter afstand (op 188 graden) de sleutel zien te vinden. Ruim een kwartier gezocht, geen sleutel in de bosjes. Bleek na een her peiling het ietsje verderop te zijn. Nog steeds geen sleutel, totdat ik een blokje hout tussen de stenen van een muurtje zag zitten. Voila, de sleutel. We konden zo onze vijfhonderdste geocache loggen. Een mijlpaal!
Vervolgens weer de Ring of Kerry op. Mooie vergezichten waren er nu te zien. We volgden een andere geocache en die voerde ons op een zeer smal weggetje (slechts 1 auto breed!). Een tegenligger kon ons niet voorbij, die moest weer een halve kilometer acheruit! Uiteindelijk kwamen we op een parkeerplaatsje, bleken daar beneden op een rots strandje pootafdrukken van een dinosaurier te zien! Schitterend. Er was ook een mooi uitzicht over de kust. Op de weg terug naar de auto hoorde ik een vreemd geluid. Het leek op de roep van een kraai, maar het was net even anders. Bleek het een koppeltje Alpenkraaien te zijn! Die had ik nog nooit gezien! Ze komen hier echt voor, ondanks dat er Alpen in hun naam zit. Mooie zwarte vogels met een oranjerode snavel. Net zoals een merel, maar dan veel groter en echt kraai-achtig. In plaats van Jan van Genten zoals de planning was, zijn het dus Alpenkraaien geworden. Daar doen we het ook voor.
Vervolgens naar een gedenkteken voor een groep Amerikaanse vliegeniers die verongelukt waren voor de Skellig eilanden. Voordat we bij het monument waren, moesten we de berm in (eigenlijk het voortuintje van een boer, want een berm was er dus niet, want ook dit was weer 1 auto breed) omdat er een tractor met een hele rij koeien erachteraan op ons afkwam! Durfden die beesten eerst niet voorbij onze auto. Boer ongeduldig, boerin ook (die liep achter de koeien aan om ze een beetje voort te laten maken). Dit speelt zich allemaal af op een klif voor de kust van Ierland, met een geweldig uitzicht op de Skellig eilanden. Geen toerist die hier komt! Alleen plaatselijke bevolking (5 man ongeveer) en geocachers weten dit plekje te vinden. Wat een prachtig uitzicht hadden we toen de koeien eenmaal voorbij waren. Echt fantastisch, jullie zullen het wel zien op de foto’s. Voor de cache moesten we een datum op het monument aflezen en verderop in het dorpje bleek de cache dan uiteindelijk te liggen.
Even verderop was er weer een uitkijkpost. Daar was inmiddels de wind opgestoken. We vlogen bijna van het platform af, maar ja, er lag weer een cache, dus dan moet je ook wat. Ook deze werd gelogd, al vielen we bijna van het muurtje af door de storm.
Een stukje verder zie ik ineens varkens in een weiland lopen. Dat is ook gek! Die heb ik nog nooit zo gezien. Van dichtbij bleken het dan ook schapen die een roze kont hadden…… jullie snappen vast wel hoe dat zo gekomen is….. Uiteraard lag Tallie krom van het lachen door mijn vergissing.
Dan denk je dat de ring bijna afgerond is….mis. Kom je door het nationale park van Killarney heen (weer vlak bij ons hotel). Blijken daar een aantal schitterende meren te liggen in een grote kloof en weer een paar kilometer verderop een prachtige waterval. Niet zo’n woeste zoals in IJsland of Zweden, maar zo’n lieflijke (mooi woord he?!). Ook hier lagen weer de nodige caches, dus een ANWB boekje is eigenlijk overbodig.
Terug in het hotel lekker gegeten in de pub die aan het hotel vast zit. De plaatselijke bevolking komt hier ook met de hele familie een hapje eten en naar het Gaelic Football kijken. Grappig spel, lijkt een combinatie van rugby en voetbal. Overigens vroeg Tallie aan de man achter de tap of ze Irish Coffee hadden, want dat staat tot nu toe nergens op de menukaarten. We begonnen ons dus al af te vragen of het soms een Hollandse grap was. Maar de man wist ons te vertellen dat het wel degelijk bestond. Zoals jullie lezen was dit ondanks een slecht begin met een afgelasting, toch een superdag.