Dag 11: Slieve Leaugue Ciffs en (London)Derry

Vandaag stond een bezoek aan de Slieve Leaugue Cliffs op het programma. Deze cliffen zijn met 600 m de hoogste cliffen van Europa. In de reisbeschrijving en door de dame in het hotel werden we gewaarschuwd dat de weg er naartoe erg smal is en dat het beter was om te gaan lopen. Dit advies hebben we dan ook ter harte genomen. Aan het begin van de weg stond inderdaad een groot hek, die je wel kon open doen als je toch de onveilige weg wilde nemen. Achteraf gezien bleek deze weg echt niet zo onveilig, want op de Noordkaap hebben we gereden op een smal pad langs de vangrail en hier konden zelfs twee auto’s rijden en dan nog was er een groot stuk berm. Maar een wandeling is ook goed voor de mens zullen we maar zeggen. We hebben tijdens de wandeling erg genoten van het mooie uitzicht en de vele schapen die er vrij rondlopen. Aan het einde van de geasfalteerde weg liep er nog een pad om helemaal bovenop de cliffen te komen. Natuurlijk wilde ik dit lopen, ook al was het vrij stijl en over smalle stenen. Met tussendoor even een rustmoment heb ik het gehaald en het uitzicht was fantastisch! Zelfs Har was trots op me en als beloning had ik natuurlijk een lekker ijsje verdiend. Terwijl Har nog wat foto’s maakte van het uitzicht had hij z’n ijsje even aan mij gegeven. Eerst nam ik gauw een klein hapje om hem te plagen, maar voordat hij het doorhad was het restant van het hoorntje in m’n mond verdwenen. Kon mijn lach bijna niet inhouden, maar Har had het al gauw door en nam toen een grote hap van mijn ijsje. Waarop ik heel hard ‘nauw’…Harrie riep. Maar ja, boontje komt om z’n loontje.
Na dit avontuur gauw op weg richting Noord-Ierland. We hadden verwacht dat dit bij de grens erg goed staat aangegeven, maar eigenlijk hebben we er niet echt veel van gemerkt. Har was nog steeds in de veronderstelling dat (London)Derry in Ierland lag, maar dit ligt toch echt in Noord-Ierland. Derry is vooral bekend om de stadsmuren die helemaal om het oude centrum heenlopen. Omdat we niet zoveel tijd hadden hebben we een bliksembezoek aan deze stad gebracht. Het is geen stad die we aanraden bij de toerist. Het is een vieze stad met veel zwevers en op de oude stadsmuren is veel graffiti aangebracht. Echt zonde, want het is uniek in de wereld dat de hele muur inclusief poorten nog compleet is. Natuurlijk hebben we hier wat foto’s gemaakt voor de show, want je moet toch laten zien dat je er geweest bent toch?!
Het linksrijden gat Har ook steeds beter af, alleen roundabouts (rotondes) blijven een probleem. Bij het verlaten van Derry ging het bijna mis. Het was er een met wel 3 stroken om voor te sorteren. Dit is al lastig, laat staan dat je stuur aan de verkeerde kant zit. Ik hielp kijken, maar goed ook want hij zag een auto echt niet doordat ik ervoor zat. Met gierende hartkleppen kon hij nog net stoppen. Na een paar tellen toch de rotonde op en dan nog de goede afslag vinden. Oeps, verkeerd dat werd dus 2 km heen en terug en weer over een z’on verdraaide rotonde. Op de weg richting ons volgende hotel in Portrush hebben we er geloof ik wel 15 gehad. Ze zijn er hier gek op en elke rotonde heeft ook nog eens een naam. Alsof ze niets beter te doen hebben om zelfs hier een naam aan te geven.
Ons volgende hotel ligt in de plaats Portrush, een vissersplaats ongeveer zo groot als Scheveningen. We zitten nu in het puntje van Noord Ierland en het weer valt ons alles mee. Vandaag goed weer met zon en ook de komende dagen voorspellen ze goed weer.
Inmiddels is de stekkersoap van Har nog steeds niet tot een einde gekomen. Vertelde we eerst nog dat de gekochte stekker in Ennis het niet deed in Clifden eindelijk de juiste gevonden. Nu alleen nog opladen, zelfs dat is een probleem. Te weinig stopcontacten in de hotelkamer of verborgen achter kasten. Stop je de stekker erin verwacht je toch dat hij het doet. Maar nee, hoor …. Mopper, de mopper. Vergeten schakelaartje om te zetten. Gaat dit nog goed komen deze vakantie?! Waarschijnlijk niet, maar we blijven lachen.